Pierwsze koty za płoty....

  Pierwsze koty za płoty, jak to się mówi. Po wielu bólach lalek doczekał się pierwszego odzienia. Chociaż trudno to nazwać odzieniem, bo to tylko sweter, ale od czegoś trzeba było zacząć. Robienie sweterków dla moich dziewczyn mam już obcykane na maksa i wydawałoby się, że i tym razem to będzie pikuś. Otóż nie był. Prułam kilka razy przy dopasowywaniu rozmiaru i kolejne kilka, wykańczając dekolt. Nie powiem co mi się cisnęło na usta... Niby różnica we wzroście między lalkami nieduża, ale w budowie ciała jednak spora, stąd rozbieżności rozmiarowe. Ale przynajmniej teraz mam jako takie pojęcie wyjściowe. Sam proces robienia i przymiarek to czysta przyjemność, tylko chwile, kiedy trzeba było spruć wcale niemałą część robótki były koszmarem. Schody zaczęły się przy łączeniu rękawów z całością i przy podkroju pach. Ale dałam radę. Sweterek zapinany na guziczki, z ozdobnymi ściągaczami w paseczki. Jak zaczęłam robić rękawy, tak mniej więcej w połowie, przyszło olśnienie, że kurcze nie wiem, czy ręce lalka się wyjmują, jak w obitsu. Byłam mile zaskoczona, kiedy się okazało, że jednak dłonie można wyjmować, bo to bardzo ułatwia zakładanie rękawków.
   Efekt końcowy całkiem przyzwoity. Do czego muszę się przyzwyczaić, to mały rozmiar jego głowy. Pracując z dyniogłowymi, człowiek się przyzwyczaja do zupełnie innych proporcji, więc początkowo strasznie mi to przeszkadzało. Powoli jednak się z tym oswajam.
   A teraz już fotki. Jakość bardzo komórkowa, bo prąd w bateriach się skończył, akumulatory nienaładowane a najbliższy sklep z bateriami ma urlop. Miałam już zrezygnować, ale w końcu zdecydowałam się na komórkę.
   A tak przy okazji, zupełnie zapomniałam, że lalek wciąż bezimienny. Hunterów jest całe stado, więc przydałoby się jakieś inne imię. Właśnie skończyłam oglądanie wszystkich 5 sezonów "Przyjaciółek". Pojawiał się tam niesamowicie rozbrajający męski osobnik - Dagmar. Imię tak mi się spodobało, że proszę bardzo, przedstawiam Wam mojego Dagmara :)

   Możliwości artykulacyjnych to on za wielkich nie ma, ale przynajmniej jest stabilny.
   Zastanawiam się, jak rozwiązać problem ubierania go w sweter wkładany przez głowę, bądź nogi...Z obitsu jest super, bo ramiona się wyjmuje, nie ogranicza to dekoltu w żaden sposób. U niego będzie problem. Nie bardzo mi pasuje zapinanie z tyłu, albo z boku jak u dzieci. Serek bądź polo jest jakimś wyjściem, ale muszę znaleźć sposób na normalny dekolt.
   To na tyle dzisiaj. Wreszcie można oddychać! Jest ciepło, ale rano i wieczorkiem powietrze jest bardzo przyjemne i rześkie, pachnące lasem. Mam nadzieję, że i u Was upały zelżały.
   Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i do napisania :))